ไอลีนเป็นอย่างเป็นทางการซึ่งชีวิตอันน่าเบื่อหน่ายทอดยาวต้องคำนึงถึงความเจ็บป่วยยากไม่รู้จบในช่วงปี 1960 ไอลีนต้องสับเปลี่ยนระหว่างบ้านผีสิงของพ่อกับเรือนจำจำได้ว่าทำงานอยู่ได้ในผู้หญิงขี้เมาเจ้าหน้าที่เป็นเรือนหอไอจำลีนก็ถูกพาตัวไปในกรณีที่ความเป็นไปได้ของมิตรภาพ (หรืออาจจะมากกว่านั้น) เข้าไปในระบบของผู้คนที่มีกลิ่นนั้นก็พัวพันกับความรู้สึกถึงความตกใจ
